Με την υπ αρίθμ.2240/2019  απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών (τμήμα ασφαλιστικών μέτρων) αιτηθήκαμε και λάβαμε για τον πατέρα  ιδιαίτερα αυξημένη επικοινωνία με την κόρη του, ηλικίας σήμερα ετών 9, προκειμένου να επανιδρύσει την διακοπείσα λόγω της μητρός της, επικοινωνία, που έχει οδηγήσει στην γονική του αποξένωση. Το Δικαστήριο, σε μία τολμηρή απόφαση , μας χορήγησε την αιτηθείσα προσωρινή επικοινωνία ως εξής: 

"Α) Για τον πρώτο μήνα από τη δημοσίευση της παρούσα, κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή από τις 17.00 έως τις 19.00 στην οικία της αντιδίκου  με παρουσία παιδοψυχολόγου επιλογής του, χωρίς την παρουσία της,

Β) για τον επόμενο, ήτοι τον δεύτερο από τη δημοσίευση της παρούσας μήνα, κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή από τις 16.00 μέχρι τις 20.00 στην οικία του,  παρουσία των γονέων του,

Γ) για τον επόμενο, ήτοι τον τρίτο από τη δημοσίευσή της παρούσας μήνα, και εντεύθεν, μέχρι την έκδοση της επί της κύριας αγωγής απόφαση,2 απογεύματα κάθε εβδομάδα και συγκεκριμένα κάθε Δευτέρα και Τετάρτη από ώρα 17.00 έως 21/00 και κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο από την Παρασκευή και ώρα 17.00 έως την Κυριακή και ώρα 20.00." 

Την πιο πάνω απόφαση εξακολουθεί να  παραβιάζει η μητέρα. Μάλιστα, τον Ιούνιο του 2019 η μητέρα έκανε εκ νέου αίτηση να μεταρρυθμιστεί η απόφαση που διέταζε την πιο πάνω επικοινωνία του πατέρα με την κόρη του , με την αιτιολογία ότι η μικρή δεν ήθελε να τον δει. Πριν λίγες ημέρες εκδόθηκε η (απορριπτική) απόφαση 6897/2019 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που αξίζει να μνημονευτεί για την ποιότητα και την οξυδέρκεια της δικανικής σκέψης αλλά και την προσωπική έκκληση του Δικαστηρίου (αποτελούμενου από Γυναίκα Δικαστή) προς την αιτούσα μητέρα της ανήλικης: 

"...Οι διάδικοι απέκτησαν εντός του γάμου τους ένα παιδί , την Χ, ηλικίας σήμερα 9 ετών. Η έγγαμη συμβίωση τους διασπάστηκε οριστικά τον Ιούλιο του 2014 , όταν η Χ ήταν 4 ετών.  Τον Δεκέμβριο του 2014  ο καθού ζήτησε  προσωρινή διαταγή από τον Δικαστή του Πρωτοδικείου Αθηνών  για να μπορέσει να επικοινωνήσει με την Χ , διότι η αιτούσα  προέβαλε προσκόμματα επικαλούμενη  την ακαταλληλότητά του  να φροντίσει την ανήλικη.  Πράγματι, δυνάμει  της χορηγηθείσας  στον καθού  προσωρινής διαταγής , αυτός πραγματοποίησε επικοινωνία με διανυκτέρευση με την Χ (σ.σ 3 διανυκτερεύσεις στις γιορτές του ’14). 

Την 6/2/2015 η αιτούσα κατέθεσε στον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών  Αθηνών έγκληση κατά του καθ ου , με την οποία τον κατηγόρησε  ότι ασέλγησε  σε βάρος της Χ κατά την διάρκεια των ανωτέρω επικοινωνιών.  Εκκρεμούσης της ποινικής   έρευνας  που ξεκίνησε δυνάμει  της εγκλήσεως της αιτούσης,  εκδόθηκε η υπ αρίθμ.1616/15 απόφαση του  δικαστηρίου τούτου ,  με την οποία ρυθμίστηκε το δικαίωμα επικοινωνίας του καθ ου  με την Χ , κατά τρόπο που δεν περιελάμβανε διανυκτέρευση στην οικία του.  Η απόφαση αυτή δεν εκτελέστηκε ποτέ,  διότι η αιτούσα  αλλά και το κοντινό οικογενειακό της περιβάλλον εξέθεσαν την Χ  στον θυμό και το άγχος  που τους προκάλεσε η υποψία ότι ο καθού  ασέλγησε σε βάρος της  ανήλικης.

Τούτο είχε  ως συνέπεια η Χ να διαγράψει τον καθ ου πατέρα από την ζωή της, να μην μιλά γι αυτόν  και να υποκρίνεται  ότι δεν υπήρξε ποτέ.  Η Χ  βίωσε τραυματικά τον θυμό , τον φόβο  και την απόρριψη  που εκδήλωνε η μητέρα της προς τον πατέρα της,  τόσο κατά την περίοδο της διάσπασης της έγγαμης  συμβίωσης, πολύ δε περισσότερο μετά   το (υποτιθέμενο)  περιστατικό της ασέλγειας  σε βάρος της ,  το οποίο η ίδια (φέρεται να)  εκμυστηρεύθηκε  στην αδελφή της γιαγιάς της  και κατόπιν στην μητέρα της , τον Φεβρουάριο του 2015, με παιδική αφέλεια και χωρίς αιδώ. 

Τον Δεκέμβριο  του 2017  ο καθού απαλλάχθηκε από  την κατηγορία της ασέλγειας  σε βάρος της Χ  με βούλευμα που έχει καταστεί πλέον αμετάκλητο.  Τον Απρίλιο του 2019 εκδόθηκε η  2240/2019 απόφαση του  δικαστηρίου τούτου , με την οποία μεταρρυθμίστηκε  η ως άνω αναφερόμενη 1616/15 απόφαση  και ρυθμίστηκε η επικοινωνία του καθ’ ου  με την Χ , κατά τρόπο ώστε να υπάρξει κάμψη της άρνησης  της για επικοινωνία και υποβοήθηση από  ειδικό παιδοψυχολόγο  επ αυτού. Στις απόπειρες   επικοινωνίας που έγιναν την 13.5.2019 και 15.5.2019  στο σπίτι της Χ και της αιτούσης  με την παρουσία της παιδοψυχολόγου  και με την μη προβλεπόμενη και άρα μη επιτρεπόμενη από την δικαστική απόφαση παρουσία του πατέρα της αιτούσης, (παππού) , η ανήλικη  αρνήθηκε  να επικοινωνήσει με τον καθ’ού . Δεν πιθανολογείται  ότι η Χ τραυματίζεται ψυχικά ή  ότι θα τραυματιστεί  στο άμεσο μέλλον  από τις απόπειρες επικοινωνίας  του καθ’ ου  πατέρα της με αυτήν.  Και τούτο διότι  δεν πιθανολογείται ότι ο καθού θα επιχειρήσει την επικοινωνία, κατά τρόπο τραυματικό για την Χ ή χωρίς την συναίνεση της ,  η οποία (συναίνεση)  σε κάθε περίπτωση είναι προαπαιτούμενο  για να εκτελεστεί η δικαστική απόφαση. Εξαναγκασμός του παιδιού δεν νοείται. Πλην  όμως, θα πρέπει  και η αιτούσα  να  επιχειρήσει με θετικές  της ενέργειες να ανατρέψει τον ψυχικό  τραυματισμό της Χ  που η ίδια προκάλεσε  με την μεταφορά σε αυτήν  των προσωπικών της αγωνιών  και φόβων και να δημιουργήσει έτσι τις κατάλληλες συνθήκες  , προκειμένου ο καθ’ ου  να μπορέσει να αποκαταστήσει  τον ψυχικό δεσμό με την κόρη του ,  μέσω της επικοινωνίας.

Κατά την άποψη του Δικαστηρίου τούτου,  σύμφωνα με τα ως άνω εκτιθέμενα,  δεν συντρέχει επείγουσα περίπτωση   μεταρρύθμισης της 2240/2019 απόφασής του και θα πρέπει η υπό κρίση αίτηση  να απορριφθεί ως ουσιαστικά  αβάσιμη.

Τέλος, το Δικαστήριο, κάνει έκκληση σε όλους τους διαδίκους  και το κοντινό  οικογενειακό τους περιβάλλον  να αυτοσυγκρατηθούν , να αποφεύγουν  συναισθηματικές εξάρσεις και συγκρούσεις  και κυρίως να αντιληφθούν  το πραγματικό συμφέρον του παιδιού , της Χ,  που πρέπει , σε κάθε περίπτωση,  να αποκαταστήσει τη σχέση της με τον πατέρα της,  και να απελευθερωθεί  από τις υποκειμενικές  θεωρήσεις της πραγματικότητας,  δικαιολογημένες ή μη , της μητέρα της, του παππού της  και των υπολοίπων συγγενικών της προσώπων  από την μητρική  γραμμή που βρίσκονται κοντά της, γιατί μόνο  έτσι θα ιαθεί  πραγματικά και θα αναπτύξει  την προσωπικότητα της, σε ένα υγιές  περιβάλλον χωρίς θυμό, φόβο και άρνηση...."